زمانی با یك فیلم ۳۶ تایی سه خبر را پوشش می دادیم
چالش های یك عكاس خبری از آنالوگ تا دیجیتال
آبی طرح: «با تمام علاقه ای كه به دوربین های آنالوگ دارم، بعنوان یك عكاس خبری معتقدم كه دوربین دیجیتال به عكاسی خبری خدمت كرد اما بعنوان یك عكاس مستند اجتماعی هنوز هم دوست دارم با نگاتیو عكاسی كنم.»
فرامرز عامل بردبار از عكاسان پیشكسوت مطبوعات و دبیر سرویس عكس روزنامه قدس، چند روز پیش بازنشسته شد تا به قول خودش بتواند بیشتر از پیش آن گونه كه دوست دارد عكاسی كند. او با مقایسه شرایط عكاسی در دوره آنالوگ و دیجیتال، جمله های را بالا را به خبرنگار ایسنا گفته است.
وی در پاسخ به سوالی درباره مهم ترین رویدادی كه عكاسی كرده است، اشاره كرد: هر جا كه برای عكاسی برای روزنامه فرستاده می شدم بسیار برای من لذت بخش بود. اوایلی كه وارد روزنامه شده بودم تصور می كردم كه اگر با دوربین روزنامه عكاسی كنم عكس هایم خراب میگردد بنا بر این فقط با دوربین خودم این كار را انجام می دادم و محمد چرم ساز بود كه من را راهنمایی كرد كه عكاسی با دوربین های روزنامه هم راحت تر است و هم تصاویر بهتری می توان گرفت و حقیقتا همین طور هم بود.
وی افزود: آغازین مصاحبه من با یك پیشكسوت كشتی بود كه هم اكنون در قید حیات است و آغازین اعتراض به تصاویر من از این جا شروع شد و آن اعتراض این بود كه چرا من در حالت های مختلف از سوژه عكاسی می كنم و آنها معتقد بودند كه زمانی باید از سخنران عكس گرفته شود كه چهره ای آرام دارد و این دقیقا با چیزی كه در ذهن من بود و من مطالعه كرده بودم؛ تفاوت داشت.
این عكاس اضافه كرد: من تلاش كردم كه آنها را قانع كنم اما این مسئله به یك چالش بین من و خبرنگاران تبدیل گشته بود؛ اما به مرور زمان این صورت گرفت و من توانستم نشان دهم كه عكس ها مدل دیگری هم می توانند باشند.
این استاد عكاسی اظهار داشت: دوست داشتم اوقاتی كه در روزنامه كاری نداشتم با دوربینم از اتفاقات كوچه و بازار و مردم عكاسی كنم و این علاقه من به عكاسی مستند را نشان داده است و اگر قرار باشد بین عكاسی خبری و مستند اجتماعی یكی را انتخاب كنم اساسا عكاسی مستند اجتماعی را انتخاب می كنم.
گذار از آنالوگ به دیجیتال و انقلاب در عكاسی خبری
وی افزود: عكاسی خبری رابطه مستقیمی با زمان دارد و دوربین دیجیتال موجب دیده شدن تصاویر خبری شد، چطور می توانستم با دوربین آنالوگ تصاویر قطار نیشابور را در ساعات پایانی شب برای خبرگزاری های دنیا ارسال كنم تا آنها بتوانند از این عكس ها استفاده كنند؟
این عكاس افزود: با تمام علاقه ای كه به دوربین های آنالوگ دارم بعنوان یك عكاس خبری معتقدم كه دوربین دیجیتال فقط به عكاسی خبری خدمت كرد اما بعنوان یك عكاس مستند اجتماعی هنوز هم دوست دارم با نگاتیو عكاسی كنم.
فرامرز بردبار متذكر شد: یكی از اشكالات ما با عكاسی در مورد عكاسی از تولیت فقید آستان قدس اتفاق افتاد؛ چونكه برخی مسئولان سابق آستان قدس معتقد بودند كه زمانی باید عكس گرفته شود كه چهره ایشان كاملا آرام باشد اما تصاویر من با چیزی كه آنها می خواستند متفاوت بود و در این موقعیت ها مجبور می شدم كه دو مدل عكاسی كنم.
وی افزود: در دوران عكاسی حرفه ای من ۶۰ درصد از عكسهایی كه مورد پسند من بود در روزنامه چاپ نشد و این مساله تا زمانی ادامه پیدا كرد كه قدس آنلاین به وجود آمد.
این عكاس افزود: چاپ عكسهایی كه خود من آنها را دوست داشتم در روزنامه اتفاق نیفتاد اما عكسهایی كه روزنامه آنها نمی خواست و آنها را كار نمی كرد در قدس آنلاین از آنها استفاده می شد.
بردبار بیان كرد: اوایل كار تمام آفیش هایی كه فرستاده می شدم برایم لذت بخش بود و دائم در حال كسب تجربه بودم و چیزهای جدیدی چه از نظر تكنیك و چه از نظر سوژه كسب می كردم اما با گذشت این مسائل اخباری پیش آمد كه چگونگی پیدا كردن و رصد آن برایم از اهمیت بیشتری برخوردار بود.
وی ابراز كرد: در نهایت دوست داشتم از چیزهایی عكاسی كنم كه قرار بود در جامعه به معضل تبدیل شوند، خوشحالم كه بعنوان یك خبرنگار توانستم بعضی از آنها را پیش بینی كنم مانند حاشیه نشینی.
این عكاس پیشكسوت افزود: من هم مانند عكاسان آمریكایی كه از مهاجرت، بی خانمان ها و اصلاحات كشاورزی عكاس می كردند، عكاسی كردم و به روزنامه تحویل دادم كه نه من را تشویق كردند و نه بد عكس ها را گفتند، ولی از آنها استفاده كردند و تاثیرات مثبت آنها را دیدم.
فرامرز بردبار اظهار داشت: گزارشی دارم كه متعلق به ۲۲ پارسال است؛ گزارشی مصور است و زیر تمام عكس ها متن و كپشن نوشته شده است؛ این در صورتی است كه كپشن نویسی چند سالی است رواج پیدا كرده است.
وی تشریح كرد: كپشن نویسی را برمبنای متونی كه نوشته شده بود و من دیده بودم عكاس های آمریكایی برای تصاویر خود متن می نویسند یاد گرفتم؛ چونكه این كار موجب دیده شدن عكس هایشان می شد.
این عكاس خبری افزود: من هم شروع كردم به كپشن نویسی برای عكس هایم برای مثال در یكی از گزارش های مصوری كه تهیه كرده بودم نوشتم مریم دختری است كه آرزوی رفتن به دانشگاه را دارد اما به سبب فقر این آرزو به نتیجه نخواهد رسید، متن این عكس موجب شد كه یك خیّر هزینه تحصیل این دختر را بپردازد اما اگر عكس بدون متن و كپشن بود داستان اصلی زندگی مریم نشان داده نمی شد.
بردبار اشاره كرد: تصاویر زلزله بم، حاشیه نشینی، انتخابات و اتفاقاتی كه در گوشه و كنار شهر به وجود می آید برای من جذاب بود كه برای آنها هزینه كرده بودم، كه شاید اگر این هزینه ها را نكرده بودم وضع بهتری داشتم.
وی عنوان كرد: من به خاطر ندارم كه به غیر از زمان هایی كه در ماموریت بودم فیلم های دوربینم را برای چاپ به كسی داده باشم، همیشه خودم روی چاپ عكس ها نظارت داشته و دارم. به عكاسان خبری اگر بگویی كه كارهایتان را نام ببرید مهم ترین آنها را نام می برند و این به این معنا نیست كه كارهای دیگر برای آنها اهمیت نداشته است.
این عكاس مستند اجتماعی درباب موضوعاتی كه عكاسی از آنها برایش لذت بخش بوده اضافه كرد: عكاسی از مسابقات مهم جهانی كه در مشهد برگزار شد، مسابقات فوتبال در سطح لیگ برتر، زلزله بم كه با تاخیر برای عكاسی رفتم، قطار نیشابور و انتخابات برای من همیشه جذاب بوده و در نهایت دغدغه من عكاسی مستند اجتماعی بوده است.
بردبار افزود: زمانی كه به روزنامه قدس وارد شدم، روزنامه قدس روزنامه ی عصر بود و این رقابت با روزنامه خراسان ما را برای گرفتن عكس به تكاپو در می آورد تا تصاویر اخبار زودتر به روزنامه برسد تا از روزنامه خراسان جلوتر باشیم.
یاد گرفتیم كم ولی با كیفیت عكاسی كنیم
وی ابراز كرد: ما یاد گرفتیم كه در تعداد فریم كم، عكس خوب تحویل دهیم؛ باید با یك فیلم ۳۶ تایی سه خبر را پوشش می دادیم و این آغازین چیزی بود كه من را مجبور می كرد خوب ببینم تا نتیجه كار من دیده شود و فكر می كنم عكاسی با دوربین های آنالوگ در موفقیت من در عكاسی با دوربین های دیجیتال هم نقش مهمی داشته است.
این عكاس مستند اجتماعی اشاره كرد: دوران آنالوگ فوق العاده به لحاظ تكنیكی برای من ثمین است؛ یك عكاس آنالوگ توانست خودش را با دیجیتال همراه كند و خیلی از دوستان پیشرفت خوبی در این عرصه داشتند ولی این به این معنا نبود كه عكاس های آنالوگ نتوانند این كار را در دیجیتال انجام دهند.
فرامرز بردبار مدعی شد: به عقیده من برای یك عكاس دیجیتال بازگشت به آنالوگ خیلی مشكل است و من می دانم كه یك عكاس چقدر باید در نورسنجی دقت داشته باشد، من به جرأت می توانم ادعا كنم كه هر نگاتیوی را با هر آ اس آیی برای شما عكاسی می كنم كه هیچ كدام از آنها مشكلی نداشته باشد و از نظر نوردهی همه به هم شبیه باشند كه این ادعا مربوط به تلاش های من در آن دوران است.
وی افزود: زمانی كه عكس رنگی رواج پیدا كرد یكی از حسن هایش این بود كه تیراژ روزنامه بالا رفت و دیده شد كه این موجب شد فروش بیشتر شود.
این عكاس مستند اجتماعی درباره مشكلات رواج تصاویر رنگی اضافه كرد: مشكل از زمانی شروع شد كه امكانات با این روش هماهنگی نداشت و پروسه ی ظهور عكس زمان می برد و این خود ما بودیم كه باید نگاتیوها را برای ظهور می بردیم و عكس ها را به روزنامه می رساندیم و این سبب شده بود كه بعضی از خبرها دیر به چاپ برسد، این در شرایطی است كه تكنولوژی امروزی نیازی به این روش ها ندارد و كارها بسیار سریع پیش می رود.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب