به گزارش آبی طرح به نقل از ایسنا، قدمت گره چینی به نسبت سند اُرُسی های موجود در سنندج، به اواخر دوره زندیه و صفویه می رسد. اُرُسی یا گره چینی های خانه كُرد به دوره صفویه تعلق دارد، گره چینی های عمارت خسروآباد هم مربوط به دوره زندیه است. مرمت این گره چینی ها هزینه و زمان زیادی می برد و هر كسی حاضر نیست هزینه آن را بپردازد. طاها محمودی نحوه ساخت و مرمت اُرُسی را از اجدادش آموخته است، بعد از ۱۸ سال شاگردی نزد پدرش، از سال ۱۳۸۹ مستقل شده است. جد مادریِ پدر و پدربزرگش، نجارباشی سنندج بودند و حكم «باشی گری» از حاكم وقت داشته اند و با آن كه ۳۳ سال دارد، اما یكی از استادكاران این رشته در كردستان محسوب می شود. تقریبا همه اُرُسی های شهر را می شناسد و از شرایط آن ها خبر دارد. حتی عراقی ها نیز او را می شناسند و بارها برای مرمت و ساخت اُرُسی بناهای مختلف كشورشان دعوتش كرده اند. می توان امضای كاری این استادكار ایرانی را در خانه تاریخی شیخ محمود، هتل فرحی كه شهربانی قدیم عراق بوده و بنایی در سلیمانیه دید. این هنرمند درباره قدمت اُرُسی كاری در عراق به ایسنا گفت: با توجه به مداركی كه خودشان ارائه می دهند، استادكارانی كه اُرُسی های قدیمی عراق را ساخته اند، اهل كردستان بوده اند. حتی زمانی هم كه آثارشان را مرمت كرده اند، از استادكاران سنندجی كمك گرفته اند.او درباره تفاوت نوع گره های استفاده شده در اُرُسی های دیده شده در عراق و ایران، اظهار كرد: با توجه به این كه خودشان اظهار می كردند بیشتر، استادكاران سنندجی این كارها را انجام می دادند و از آنجا كه هر منطقه سبك و شیوه كاری خود را دارد، متوجه تفاوت چندانی در نحوه تزئینات و اجرای گره چینی های این دو كشور نشدم.محمودی معتقد است: این روزها از این هنر استقبال نمی كنند. كلا استقبال از چوب كم شده است، زیرا هم هزینه نگهداری از آن نسبت به مصنوعات امروزی بالاست و هم كار دشواری است. چوب باید هر چند سال یك بار تجدید رنگ شود، اما مصنوعات دیگر به این تجدید رنگ و مراقب نیاز ندارند.اُرُسی عمارت «سالارسعید»