عباس صفاری كه بود؟
آبی طرح: عباس صفاری، شاعری که ترانه مشهور «اسیر شب» را سروده بود، بعد از رسیدن به زبانی جدید در شعرهایش و به جا گذاشتن مجموعه شعرهای گوناگون و آثاری در حوزه ترجمه، همین طور خلق آثار هنری چوب نگاره و چاپ دستی امروز و در سن 69سالگی به دنبال مبتلاشدن به کرونا برای همیشه کوچ کرد.
به گزارش آبی طرح به نقل از ایسنا، عباس صفاری در سال ۱۳۳۰ در یزد به دنیا آمد، دوران کودکی او تا هفت سالگی در این شهر سپری شد و بعد از آن به همراه خانواده اش به تهران آمد. بنا به روایت خودش کار ترانه سرایی را از اواخر دوره دبیرستان آغاز کرد، در آن دوران حدود ۱۰، ۱۲ ترانه نوشت که یکی از آنها به نام «اسیر شب» توسط فرهاد مهراد اجرا شد.
و چنین شد که حالا حتی اگر کسی عباس صفاری را هم نشناسد، اما «اسیر شب» را شنیده است؛
«جغد بارون خورده ای تو کوچه فریاد می زنه
زیر دیوار بلندی یه نفر جون می کَنه
کی می دونه تو دل تاریک شب چی می گذره
پای برده های شب اسیر زنجیر غمه
دلم از تاریکی ها خسته شده
همه درها به روم بسته شده
من اسیر سایه های شب شدم
شب اسیر تور سرد آسمون
پا به پای سایه ها باید برم
همه شب به شهر تاریک جنون
دلم از تاریکی ها خسته شده
همه درها به روم بسته شده
چراغ ستاره من رو به خاموشی می ره
بین مرگ و زندگی اسیر شدم باز دوباره
تاریکی با پنجه های سردش از راه می رسه
توی خاک سرد قلبم بذر کینه می کاره
دلم از تاریکی ها خسته شده
همه درها به روم بسته شده
مرغ شومی پشت دیوار دلم
خودشو این ور و اون ور می زنه
تو رگ های خسته سرد تنم
ترس مردن داره پرپر می زنه
دلم از تاریکی ها خسته شده
همه درها به روم بسته شده
دلم از تاریکی ها خسته شده
همه درها به روم بسته شده
دلم از تاریکی ها خسته شده
همه درها به روم بسته شده…»
صفاری می اظهار داشت که علاقه اش به ادبیات بعد از خواندن کتاب «امیرارسلان نامدار» شکل گرفت. اما او بعد از دوران دبیرستان و با رفتن به سربازی ترانه سرایی را برای همیشه کنار گذاشت. عباس صفاری بعد از دوران سربازی برای دو سال به لندن رفت و بعد از آن از آمریکا پذیرش گرفت، برای ادامه تحصیل به این کشور رفت و چهار سال در رشته هنرهای تجسمی تحصیل کرد و در نهایت بدون دریافت مدرک آنرا رها کرد.
اولین مجموعه شعر او با عنوان «در ملتقای دست و سیب» در سال ۱۹۹۲ در کالیفرنیا منتشر گردید که جایزه ادبی «باران» را برای بهترین مجموعه شعر چاپ خارج از کشور در آن سال به خود اختصاص داد. «دوربین قدیمی و اشعار دیگر» سومین مجموعه شعر عباس صفاری بود که در تهران منتشر گردید و جایزه «شعر امروز ایران (کارنامه)» به آن تعلق گرفت.
عباس صفاری تا انتهای عمر خود در آمریکا ماند اما معتقد بود که مهاجرت نکرده بلکه بعنوان دانشجو به خارج از کشور رفته و شرایط برای او به نحوی سپری شده که همان جا ازدواج کرده و مانده است. وی همینطور بر حفظ تابعیت ایرانی اش اصرار داشت و می گفت برای گرفتن تابعیت کشوری دیگر نمی تواند قسم بخورد؛ قسمی که به آن باور ندارد.
این شاعر به علت فاصله گرفتن از زبان و سبک زیبایی شناسی ای که در آغاز شاعری اش داشت، چند سالی را از فعالیت جدی در حوزه شعر و سرودن آن فاصله گرفت که بعنوان دوران سکوتش از آن یاد می شود و در ۴۰سالگی باردیگر به دنیای شعر برگشت.
عباس صفاری بعد از موفقیت مجموعه «دوربین قدیمی» همکاری خویش را به واسطه ای با انتشارات مروارید شروع کرد و بعد از آن مجموعه هایی را برای چاپ به دست این نشر سپرد.
«هبوط یا حکایت ما»، شعر بلند دوزبانه، «کبریت خیس»، مجموعه شعر سالهای ۱۳۸۱–۱۳۸۳، ترجمه «عاشقانه های مصر باستان» از ازرا پاوند در سال ۱۳۸۳، «کلاغنامه: از اسطوره تا واقعیت» در سال ۱۳۸۵، «ماه و تنهایی عاشقان»، ترجمه اشعار دو شاعر کلاسیک ژاپن ایزومی کی بو و انونوکوماچی، «کوچه فانوس ها - ترجمه شعر غنائی چین باستان» در سال ۱۳۹۱، مجموعه شعر «خنده در برف» در سال ۱۳۸۸، مجموعه شعر «تاریکروشنا» در لس آنجلس و هم تهران، مجموعه شعر «مثل جوهر در آب» که عنوان برنده جایزه «شعر خبرنگاران» را به خود اختصاص داد، «قدم زدن در بابل»، مجموعه ای از خاطرات و تک نگاری ها، «ملاقات در سندیکای مومیاگران»، داستان های کوتاه فارسی قرن چهارم، ترجمه «خون انار»، مجموعه ای از شعر اعراب آندلس، نویسنده ابن سعید، ترجمه و گردآوردی «عروس چوپان ها»، داستان منظوم از ازدواج اینانا با دموزی، «مثل خواب دم صبح» و مجموعه شعر «پشیمانم کن» بخشی از آثار عباس صفاری هستند که تا کنون انتشار یافته اند. کتاب «پرتاب بومرنگ» (گشتی در جهان شاعرانه عباس صفاری) هم درباره این شاعر انتشار یافته است.
این شاعر، نویسنده و مترجم فقید چندی پیش از این که از دنیا برود از رسیدن مجموعه «کبریت خیس» به چاپ یازدهم اطلاع داده بود.
از صفاری مقالاتی هم به جا مانده اند: «چارلز بوکافسکی، نگاه نو، ش ۶۴»، «فرزندان پاز نسل جدید شاعران مکزیک، مجله کارنامه، ش ۳۰»، «هجرانی های ابن حمدیس - شاعر عرب زبان جزیره سیسیل - - مجله نگاه نو، شماره ۹۹»، «در جستجوی حاج عبدو هیچمکانی. جهان کتاب» و....
عباس صفاری بعد از دوران سکوت خود در شعر به زبانی نو دست پیدا کرد که سبب انتشار مجموعه شعرهایی پیاپی از او شد. وی در سالهای پایانی عمرش به فعالیت هنری در زمینه چوب نگاره و چاپ دستی مشغول بود و می خواست نمایشگاهی از آثار هنری اش در ایران برگزار کند.
شعری از مجموعه «دوربین قدیمی» این شاعر را می خوانیم:
«پاییز
برای خداحافظی هم که شده
با چمدان کهنه اش
به دیدارت خواهد آمد
به موهای ژولیده ات
دستی بکش»
و هم شعری دیگر از او:
«در این روزهای آخر اسفند
وقتی که خانه ات کلاه سفیدش را
به احترام بنفشه ها
از سر برمی دارد
تو هم خاکسترهای تلخ این زمستان را
از آستین بتکان
و چشم های غبارگرفته اش را
با روزنامه های بدخبر دیروز
برق بینداز
*****
تا تعبیر خواب های اردی بهشتی ات
راه زیادی نمانده است»
منبع: abitarh.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب