عبدالوهاب شهیدی بیش از یك خواننده تمام عیار بود
در تمام این 99 سال، با خود و برای موسیقی و شعر زیست، فراوان تحسین شنید و سررشته خرد را گم نکرد. ستایندگان او مجموعه ای عجیب اند...
به گزارش آبی طرح به نقل از ایسنا، میرعلیرضا میرعلی نقی، نویسنده و پژوهشگر موسیقی، در یادداشتی در روزنامه همشهری نوشت: «نمی شد گفت انتظارش را نداشتیم اما می توانیم بگوییم هیچ گاه در انتظارش هم نبودیم. چطور می توان به انتظار خبر سفر هنرمندی این چنین بود؟ آن هم هنگامی که نزدیک به یک قرن را چنین سپری کرده باشد. حالا از ۴ خواننده اصلی برنامه های گلها، تنها استاد اکبر گلپایگانی باقی مانده که سایه شان مستدام باد. بازماندگان دیگر نیز انگشت شمارند. کاش بیش از این قدر و منزلتشان را بدانند.
استاد عبدالوهاب شهیدی بیش از یک خواننده تمام عیار بود. توانایی های طبیعی و سلامت نفس و خلوت پاک و بی مرزی که سال ها در نقاط مختلف جهان با موسیقی و شعر و طبیعت و دنیای بیکران درونش داشت، به او خصوصیات ممتازی را بخشیده بود که نگارنده یادداشت حاضر در هیچ خواننده ای در سراسر تاریخ صد ساله موسیقی کلاسیک معاصر ما ندیده و نمی شناسد. بررسی تک تک آنها بماند برای نوشته ای دیگر در زمانی بهتر. در اینجا به همین نکته مهم اکتفا می کنم که باید بعد از این بیشتر از گذشته به ژرفا و وسعت میراث هنری او دقت نماییم. شاید نتوان به سادگی خواننده ای را یافت که رشد کمیت و حفظ کیفیت در آثارش این چنین استوار، ریشه دار و بی شکست پیش رفته باشد؛ به کمترین سایه ای از آسان پسندی تن ندهد، شأن هنر و هنرمند را چنین برازنده نگهدارد، محبوب مردم و مطلوب خواص بماند و در عین فروتنی، در هر منزلگاهی از کار و عمر، منزلت نگهدارد.
در تمام این ۹۹ سال، با خود و برای موسیقی و شعر زیست، فراوان تحسین شنید و سررشته خرد را گم نکرد. ستایندگان او مجموعه ای عجیب اند و نگارنده بعنوان دوستدار کوچک هنر و شخصیت استاد شهیدی، برخی از آنها را لیست کرده است. همچون غلامحسین مین باشیان، احسان یارشاطر، داوود پیرنیا، جین لویسن، پرویز یاحقی تا جوان هایی دقیق و فاضل چون سجاد پورقناد (موسیقی شناس و سردبیر سایت هارمونی تاک) و ادیب وحدانی (کارشناس موسیقی های متال و انواع راک). بله، شهیدی چنین هنرمندی بود. دسته گل معطری که هر صاحب شامه ای به زعم و ذوق خود، عطر زندگی فزای هنر او را دریافته است. اندوهگینم از رفتنش؛ چونکه از انسان هایی بود که در هر سنی بروند باز هم جای دریغ است و خوشحالم از اینکه در زمان حیاتش به اندازه بضاعت ناچیزم به او حرمت ورزیدم و به عشقش نوشتم و پاسخی گرفتم پدرانه و استادانه و مهربانانه. فرمود: «شما درد دلم را از زبان خود گفتی و مرا از رنج آن رها کردی.» و در ادامه بیت جاودانه سعدی را خواند:
هم بدهد دور روزگار، مرادت
ور ندهد، دور روزگار، نمانَد
و نمی دانست که وجود نازنینش، خود ِمراد است برای ما، و ما مرید حال ناب و نگاه نجیب او بودیم. خاک بر آن قامت بلند مهربان باد!»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب