قدردانی از معلمی كه ۵۰ سال موسیقی تدریس كرد
خاطرات حسین علیزاده از خانواده ی هنرمند افتاده
چهارشنبه ۱۵ تیرماه طی مراسمی از «مینا افتاده» به پاس ۵۰ سال فعالیت بدون وقفه در حوزه موسیقی کلاسیک ایرانی بخصوص در هنرستان موسیقی تقدیر گردید.
به گزارش خبرنگار موسیقی ایسنا، این مراسم با حضور هنرمندانی چون حسین علیزاده (آهنگساز و نوازنده تار)، فریماه قوام صدری (نوازنده پیانو)، محمدرضا فیاض (آهنگساز و نوازنده سنتور)، سیامک جهانگیری (آهنگساز و نوازنده نی)، بابک خضرائی (موسیقیدان و نوازنده)، علی ترابی، شهرام صارمی (نوازنده کمانچه)، هومان اسعدی، احسان ذبیحی فر، فریبرز عزیزی، همایون مدینه ای، احسان عبایی و... انجام شد.
در ابتدا حسین علیزاده با بیان خاطره ای درباره خانواده افتاده، صحبت خویش را اینطور آغاز کرد: یکی از نکات جالب هنرستان موسیقی این بود که برخی افراد قبل از این که سابقه ای پیدا کنند، نمایان می شدند و افتاده جزو آن افراد بود. ایشان برادری داشتند به نام حسین که همکلاس علی رهبری بود. ما همیشه با فامیلی آنها شوخی می کردیم، می پرسیدیم اسمت چیست؟ می اظهار داشت: افتاده. می گفتیم: چی افتاده؟ اسمت را بگو. به خاطر همین شوخی این چند خواهر برادر خیلی زود شناخته شدند و خیلی محبوب بودند. نیازی نبود در هنرستان درباره افتاده ها توضیحی داده شود، تنها لازم بود اسم کوچکشان گفته شود که مشخص شود راجب کدام حرف می زنیم.
او افزود: چهره ها در موسیقی چند جنبه دارند، بعضی به خاطر برگزاری کنسرت ها و اجراهای مختلف مشهور می شوند که شاید شکل موفق تر و ملموس تر، ارتباط مستقیم با مردم باشد. شهرت مینا افتاده معنوی تر از شکل مقدس روی صحنه رفتن است؛ چونکه ایشان دانسته های خویش را آموزش داده اند و زمانی که شاگردان ایشان را می بینید متوجه می شوید که چقدر هنرمند بزرگ و مسئولی است.
این هنرمند در ادامه صحبت هایش درباره مینا افتاده اشاره کرد: زمانی که استاد پایور درگذشت غم بزرگی همه ما را فرا گرفت ولی یک نفر در سکوت، بدون ازدحام و مهر راه او را ادامه داد. او می دانست چگونه با نسل جوان رفتار و آنها را تشویق کند. شاید حتی در میان شاگردان من هم باشند افرادی که از من ناراضی باشند ولی در میان شاگردان ایشان هیچگاه چنین چیزی را ندیدم.
علیزاده در آخر صحبت هایش اظهار داشت: چقدر امروز روز خوب و مقدسی است که نشان میدهد هیچ گاه حقی پایمال نمی گردد. مینا افتاده اگر به گردن موسیقی حقی دارد، حتما این ارج نهادن از جانب هر کدام از شماها، بسیار ارزشمندتر از صدها آدمی است که جای خود نیستند. موسیقی همیشه با سختگیری های نابخردانه همراه بوده که طی سال ها شاهدش بوده ایم، ولی آنها همه آمدند و رفتند و هیچگاه نفهمیدند چه گوهرهایی از نسل قبل در هنرستان موسیقی هستند و باید قدر آنها را دانست. افرادی چون مینا افتاده تا آن زمان که شاگردانش را دارد و نتیجه می بیند، اصلا بی نیاز است از این قدردانی.
محمدرضا فیاض نیز در بخش دیگری به صحبت درباره «مینا افتاده» پرداخت و اظهار داشت: خانم افتاده معلم من بود؛ چون بارها شاهد بودم که هنرستان را طی ۵۰ سال فعالیت خود اولویت قرار داد. چون باور داشت توسعه از طریق نهاد امکان دارد، ماند و کوشش کرد. من از او یاد گرفتم اگر مقرر است در بزنگاه ها چاره ای پیدا شود بوسیله نهادها صورت می گیرد.
او افزود: من قبل از انقلاب در محیط حرفه ای موسیقی نبودم ولی خانم افتاده هم در مناسبات آکادمیک و هم حرفه ای، موسیقی را تجربه کرده بود. ارزش این امر بدین سبب است که یک تصویر و یک چشم انداز واقعی از مناسبات آن دوره در اختیار ما گذاشتند؛ تصویری که نگاه شخصی خیلی در آن دخیل نیست مگر حقیقت ها.
این هنرمند درباره مشکلاتی که می تواند گریبانگیر یک هنرمند شود، ولی مینا افتاده، از آن به دور بوده است، توضیح داد: یک نویسنده می گوید هر شغلی یکسری بیماری حرفه ای همراه خود دارد. یکی از این مشکلات، روحی و روانی است. در حقیقت یک نوازنده موسیقی ساعات طولانی تنها است و در تنهایی باید تمرین کند، این زمینه ای فراهم می آورد که فکر کند تمام حقیقت آن چیزی است که در اطراف او می گذرد و این امر می تواند به شکل گرفتن ادعاهای خیلی بزرگ و یا پوچی ختم شود.
او افزود: هر هنرمند موسیقی در خطر این گرفتاری است، ولی گواهی می دهم خانم افتاده هیچگاه نه به آن موقعیت رسید که فکر کند کائنات کنار رفته تا او خودش را نشان دهد و نه هیچگاه به این موقعیت رسید که گمان کند کاری نکرده است. او همیشه دغدغه داشت که چگونه می تواند به شاگردانش کمک نماید و همیشه تا جایی که می توانست حتی یک اجرای کوچک برای دیده شدن شاگردانش فراهم می کرد.
در بخش پایانی این برنامه، خود مینا افتاده به صحبت پرداخت و اظهار داشت: از استادانم عشق و محبت را یاد گرفتم و تلاش کردم همان را به شاگردانم منتقل کنم. تلاش کردم اول با آنها دوست باشم و بعد اگر می توانم چیزی به آنها منتقل کنم. متاسفانه من و هم نسلان من همیشه مشکل زن بودن را داشته ایم و علاوه بر آن در موسیقی هم بودیم و اینطور با دو مشکل دست و پنجه نرم می کردیم.
او افزود: پس از آن که آموزش را شروع کردم گفتند که در مدرسه پسرانه امکان تدریس ندارم و به هر حال با وجود مسائلی که بود، کوشیدیم مشکلات را کنار بزنیم و به اینجا برسیم.
منبع: آبی طرح
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب