آغاز تحولی تازه در نگارگری ایران پلی میان سنت و زبان معاصر هنر در ایران و جهان
آبی طرح: اولین جلسه هم فکری دوسالانه نگارگری، با هدف بازاندیشی جایگاه این هنر ملی و ترسیم افق های پیش روی دوازدهمین دوره آن در موزه هنرهای معاصر برگزار شد؛ نشستی که نوید شروع حرکتی تازه برای بازگرداندن نگارگری به متن سیاستگذاری فرهنگی، آموزش هنری و گفتگوی بین المللی بود.
به گزارش آبی طرح به نقل از خبر آنلاین به نقل از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، اولین جلسه تبادل نظر دوسالانه نگارگری، با هدف بازاندیشی جایگاه این هنر ملی و ترسیم افق های پیش روی دوازدهمین دوره آن با حضور آیدین مهدی زاده، مدیرکل دفتر هنرهای تجسمی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، جعفر واحدی، مدیرعامل موسسه توسعه هنرهای تجسمی معاصر، محمدباقر آقامیری، سلیمان سعیدآبادی، مهدی خانکه، رحیم چرخی، جلیل جوکار و سمیه رمضان ماهی در موزه هنرهای معاصر برگزار شد؛ نشستی که نوید شروع حرکتی تازه برای برگرداندن نگارگری به متن سیاستگذاری فرهنگی، آموزش هنری و گفتگوی بین المللی بود.
سخنان ابتدایی جلسه بر این نکته متمرکز بود که دوسالانه نگارگری نباید صرفا بعنوان یک رویداد رقابتی یا محل اهدای جوایز دیده شود، بلکه باید به مثابه یک گردهمایی بزرگ، کنگره ای برای هم افزایی استادان، هنرمندان و محققان این حوزه تلقی شود؛ مهلتی برای دیدار، تبادل نظر و بازخوانی جایگاه نگارگری ایران در جهان باشد.
حاضران ضمن اشاره به تجربه های موفق در دیگر رویدادهای هنری، بر لزوم ایجاد فضایی تاکید کردند که وزن و اعتبار حضور استادان، خود به تنهایی پیام آور اهمیت این هنر باشد.
در ادامه، مبحث انسجام صنفی و احیای انجمن نگارگری بعنوان یکی از اهداف کلیدی دوسالانه مطرح شد؛ انجمنی که به قول حاضران، در سالهای قبل با افت وخیزهایی مواجه بوده و الان می تواند در کنار برگزاری دوازدهمین دوسالانه، باردیگر جان بگیرد و به مرجعی برای پیگیری مطالبات حرفه ای، آموزشی و صنفی هنرمندان تبدیل گردد.
در این جلسه تاکید شد که این مسیر بدون مشارکت فعال استادان و معرفی چهره های شایسته از نسل های مختلف، به سر انجام نخواهد رسید.
بخش قابل توجهی از گفت وگوها به نقد فاصله گرفتن نهادهای متولی هنرهای تجسمی از نگارگری اختصاص داشت؛ هنری که به باور حاضران، نه یک هنر صرفا میراثی، بلکه نقاشی ملی ایران و دارای جایگاهی ویژه در بین هنرهای جهان است.
در این جلسه، محمدباقر آقامیری ضمن اشاره به تجربه های بین المللی خود، از شگفتی مخاطبان خارجی در برخورد با نگارگری ایرانی گفت و تاکید کرد: حذف یا کم رنگ شدن آموزش نگارگری در هنرستان ها و دانشگاه ها، زنگ خطری جدی برای آینده این هنر است؛ خطری که اگر بموقع جدی گرفته نشود، می تواند به تضعیف هویت بصری و فرهنگی کشور بینجامد.
در این راستا، حاضران خواهان آن شدند که دوسالانه نگارگری به بستری برای طرح مطالبات مشخص تبدیل شود؛ همچون بازگشت آموزش نگارگری به هنرستان ها، تعیین تکلیف جایگاه این هنر در ساختار وزارت فرهنگ، و تدوین اطلاعیه ای رسمی که بعنوان سند مطالبات جامعه نگارگری تا دوسالانه بعدی مطرح شود. این بیانیه می تواند صدای مشترک استادان و هنرمندان باشد و از دل یک رویداد هنری، به مطالبه ای ملی تبدیل گردد.
نگاه به آینده و لزوم آشتی نگارگری با جهان امروز، بدون قربانی کردن اصالت، محور دیگری از مباحث جلسه بود. شرکت کنندگان تاکید کردند که پاسداشت سنت، به معنای ایستایی و انزوا نیست و نگارگری می تواند و باید با زبان معاصر، مخاطب امروز و حتی بازار هنر جهانی وارد گفتگو شود.
در این بین، بحث اقتصاد هنر، بازارسازی، حضور در حراج ها و استفاده از ظرفیت بخش خصوصی و نهادهای بین المللی، بعنوان لزوم هایی انکارناپذیر عنوان شد.
بُعد بین المللی دوسالانه نیز جایگاه ویژه ای در گفت وگوها داشت. با وجود محدودیت های موجود، حاضران بر این باور بودند که نگارگری ایران، بعنوان سرچشمه خیلی از مکاتب منطقه، باید نقش فعال تری در صحنه جهانی ایفا کند؛ چه از راه دعوت هدفمند از هنرمندان و محققان خارجی، چه با اعزام آثار و برگزیدگان به رویدادهای معتبر، و چه از مسیر دیپلماسی فرهنگی و همکاری با نهادهای مرتبط.
در انتها این جلسه، بر لزوم برنامه ریزی دقیق، زمان بندی مناسب و انتخاب دبیر آگاه، صبور و مسلط به ادبیات اجرایی تاکید شد؛ دبیری که بتواند میان دغدغه های هنری، الزامات اجرایی و چشم اندازهای بین المللی پل بزند.
حرف آخر اینکه در این نشست، محمدباقر آقامیری ضمن اشاره به تجربه های بین المللی خود، از شگفتی مخاطبان خارجی در برخورد با نگارگری ایرانی گفت و اشاره کرد: حذف یا کم رنگ شدن آموزش نگارگری در هنرستان ها و دانشگاه ها، زنگ خطری جدی برای آینده این هنر است؛ خطری که اگر به موقع جدی گرفته نشود، می تواند به تضعیف هویت بصری و فرهنگی کشور بینجامد. در این راستا، حاضران خواستار آن شدند که دوسالانه نگارگری به بستری برای طرح مطالبات مشخص تبدیل شود؛ همچون بازگشت آموزش نگارگری به هنرستان ها، تعیین تکلیف جایگاه این هنر در ساختار وزارت فرهنگ، و تدوین اطلاعیه ای رسمی که به عنوان سند مطالبات جامعه نگارگری تا دوسالانه بعدی مطرح شود. با وجود محدودیت های موجود، حاضران بر این باور بودند که نگارگری ایران، به عنوان سرچشمه بسیاری از مکاتب منطقه، باید نقش فعال تری در صحنه جهانی ایفا کند؛ چه از طریق دعوت هدفمند از هنرمندان و محققان خارجی، چه با اعزام آثار و برگزیدگان به رویدادهای معتبر، و چه از مسیر دیپلماسی فرهنگی و همکاری با نهادهای مرتبط.
منبع: آبی طرح
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب