در گفت و گو با آبی طرح:
سیروس الوند: به دوران كرونا عادت نكرده ام
به گزارش آبی طرح «سیروس الوند» كارگردان سینمای ایران اظهار داشت: هنوز با این شرایط سازگار نشده و به روزهای كرونا عادت نكرده ام و دلتنگ رفتن به سینما و تئاتر هستم.
شاید هیچ موضوعی تا به اندازه‌ی کرونا نمی توانست این چنین گستره‌ی بزرگ جهان را به هم نزدیک سازد و همه انسان ها را از هر رنگ و نژاد و زبان در یک نقطه به اشتراک برساند و آن ترس از دست دادن سلامتی، درگیر بیماری شدن و مرگ باشد.
یکی از گروه هایی که شاید در این ایام اثربخش بودند و همیشه مردم را به صبوری، رعایت و آرامش فراخواندند، هنرمندانی بودند که کوشیدند تا با حال خوب خود بجای تمرکز بر بیماری و فقدان بر فرصت های به وجود آمده توجه کرده و کارهای نیمه تمام خود را به انتها برسانند. البته که همچنان مبارزه با این ویروس ادامه دارد، همچنان نیاز داریم که صبور باشیم و همچنان نیاز داریم که سفارش هایی چون زدن ماسک و رعایت بهداشت فردی را برای حفظ سلامتی خود و دیگران به کار ببندیم. قرار نیست به این مساله عادت نماییم اما همین که بدانیم چطور باید با آن زندگی نماییم و زنده بمانیم کافی است.
فرهنگ ایرانی، موضوعی موثر در توجه نکردن به هشدارها
سیروس الوند نویسنده و کارگردان سینما در گفت و گو با خبرنگار فرهنگی ایرنا و در اشاره به مشغله های شخصی خود در روزهای شیوع کرونا، بیان کرد: در طول این مدت مشغول آماده کردن فیلم آنجا همان ساعتبودم و هم اکنون فیلم تمام شده است و این مدت اخیر یک ترانه برای آن آماده کرده ایم.
نویسنده‌ی فیلم های سینمایی حیدر (۱۳۵۰)، مکافات (۱۳۵۲)، سلام بر عشق (۱۳۵۳)، تعصب (۱۳۵۴)، تکیه بر باد (۱۳۵۸)، فرار (۱۳۶۳) اشاره کرد: پیش تر یک سناریو کار کردم و اخیرا برگزاری کلاس هایم را سر گرفته ام اما عمده زمان را در خانه بودم چونکه این بیماری به هر حال جدی است.
وی اضافه کرد: ما در فرهنگ خود ظرفیت پذیرش این شرایط و یک شکل جدید از زندگی را نداریم و اساسا قابل مقایسه با اروپا و آمریکا نیستیم. آنها خصوصاً آمریکایی ها، پنج روز در هفته کار می کنند و نهایتا دو روز آخر هفته شان (شنبه و یکشنبه) را عموما پای تلویزیون می گذرانند.
وی اضافه کرد: اما ایرانیان رفت و آمدهای مکرر با همدیگر دارند و شرایط در اینجا فرق می کند. در امریکا وقتی کسی فوت می کند، مراسم به یک کلیسا ختم می شود اما ایرانیان تا ۴۰ روز با صاحب عزا ارتباط دارند؛ یا در مراسم عروسی آمریکایی ها یک مراسم کلیسا دارند و بعد از آن یک مهمانی شام؛ اما ایرانیها تا یک ماه مراسم مختلفی (همچون پاگشا و...) دارند و این فرهنگ زندگی و ارتباط جمعی، در همه زمینه ها و جنبه های زندگی ما حضور دارد و این ارتباط جمعی جایگاه برجسته ای در فرهنگ ما دارد.
به دلیل همین خصلت زندگی جمعی ایرانی است که میبینیم امروز قسمتی از جامعه کلافه شده و سفارش ها را جدی نمی گیرد و بععضا در مقابل آن مقاومت می کنند. بر این اساس اگر رسما اعلام شودکه ما به زندگی قبل از کرونا باز نمی گردیم، احیانا مردم یک افسردگی جمعی پیدا می کنند.
الوند فیلم های شب آفتابی (نویسنده و کارگردان، ۱۳۵۴)، فریاد زیر آب (نویسنده و کارگردان، ۱۳۵۶)، شب حادثه (نویسنده و کارگردان، ۱۳۶۷)، یکبار برای همیشه (نویسنده و کارگردان، ۱۳۷۱)، دست های آلوده (نویسنده و کارگردان، ۱۳۷۸)، این سیب هم برای تو (نویسنده و کارگردان، ۱۳۹۳) را در کارنامه‌ی هنری دارد.
به روزهای کرونا عادت نکرده ام
کارگردان فیلم های سینمایی نفس بریده (۱۳۵۹)، محموله (۱۳۶۶)، ساغر (۱۳۷۶)، مزاحم (۱۳۸۰)، زن دوم (۱۳۸۵)، پرتقال خونی (۱۳۸۹)، آنجا همان ساعت (۱۳۹۷)، در اشاره به سختی های روزهای گذشته و دلتنگی شخصی خود، اظهار داشت: این مدت دلتنگ رفتن به سینما و تئاتر شدم.
وی افزود: هنوز با این شرایط سازگار نشده ام و به روزهای کرونا عادت نکرده ام اما در این سال ها یاد گرفتم چگونه با چیزهای زیادی که قبولشان ندارم، کنار بیایم. در حقیقت من با این شرایط فقط کنار آمده ام؛ بدین معنا که این شرایط را نپذیرفته ام و فقط به آن تن داده ام.
فرصت کردم در طول این مدت بخوانم و کتاب هایی را باردیگر خواندم؛ کتاب سینمای نئولاریزم ایتالیا و یکی دو فیلمنامه خواندم. ضمن این که روی فیلنامه خودم، کار کردم و فیلمم رابه اتمام رساندم.
الوند در آخر و در پاسخ به این پرسش که در کارنامه کاری خود کدام آثار را بیشتر دوست دارد، تصریح کرد: بعضی از کارهایم را کمتر دوست دارم و برخی را بیشتر و از آنهایی که بیشتر دوست دارم فیلم های یکبار برای همیشه (۱۳۷۱)، فریاد زیر آب (۱۳۵۶) و دست های آلوده (۱۳۷۸) هستند.
کارگردانی که زود شناخته شد
سیروس الوند در سال ۱۳۲۹ چشم به جهان گشود و فعالیت خودرا بعنوان منتقد در سینمای پیش از انقلاب و در مجلات ستاره سینما و فردوسی شروع کرد. از مهم ترین آثار وی می توان به فعالیت در فیلم دست های آلوده، فیلم این سیب هم برای تو و چهره اشاره نمود.
الوند کار حرفه ای خودرا از سینما شروع کرد و سال ۱۳۵۰ و در ۲۱ سالگی در فیلم میعادگاه خشم به کارگردانی سعید مطلبی بعنوان نویسنده فعالیت داشته است. گرچه موفقیت این اثر نسبت به آثار شاخص بعدی وی مانند فیلم دست های آلوده، بیشتر نبود اما تجربه خوبی برای سیروس الوند شمرده می شود و همکاری با هنرمندانی همچون محمدعلی فردین، داوود رشیدی، ایرج قادری و حامد حامدی را تجربه نمود.
او بعدها با فیلم نامه نویسی فعالیت خودرا ادامه داد و در سال ۱۳۵۴ موفق به ساخت نخستین فیلم سینمایی بلند خود شد؛ وی در سال ۱۳۵۶ فیلمی با نام فریاد زیر آب ساخت که در آن سال استقبال زیادی از فیلم شد.
الوند بعد از انقلاب و در سال ۱۳۷۱ با فیلم یکبار برای همیشه موفق به دریافت سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی از یازدهمین جشنواره فیلم فجر شد. ۲۹ مرداد ۱۳۹۸ مراسم نکوداشت های بیست و یکمین جشن سینمای ایران (خانه سینما) برای سیروس الوند به همراه ۳ هنرمند دیگر در تالار ایوان شمس تهران انجام شد.
منبع: آبی طرح
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب